Obesitas kan de farmacokinetiek van geneesmiddelen beïnvloeden, waaronder het distributievolume (vooral van lipofiele geneesmiddelen) en de klaring van geneesmiddelen. Ook is de doorbloeding van de nieren en de CrCl verhoogd bij obesitas wat de eliminatie van OAC’s zou kunnen verhogen. Bij VKA’s weten we dat obese patiënten een hogere dosering nodig hebben en dat de lead-in tijd langer is.

Voor de NOAC’s werden er geen verschillen in beroerte risico waargenomen met apixaban vs. warfarine bij obese patiënten (BMI > 40 kg/m² of 120 kg), rivaroxaban vs. warfarine (BMI ≥35 kg/m²), en edoxaban vs. warfarine (BMI > 40 kg/m²).

Slechts 620 patiënten uit de ROCKET-AF studie hadden echter een zeer hoge BMI (≥40 kg/m2) en voor dabigatran zijn geen resultaten gerapporteerd voor deze patiënten. Daarentegen zijn er 1003 en 1149 patiënten met een BMI ≥40 kg/m² geïncludeerd in ARISTOTLE en ENGAGE AF-TIMI 48.
Op basis van de farmacokinetische eigenschappen en het beschikbare bewijs lijkt het gebruik van alle NOAC’s veilig en effectief te zijn tot een BMI van 40 kg/m². Bij een BMI ≥40 kg/m² zijn de gegevens minder robuust.

Bij een BMI ≥50 kg/m² kunnen plasmaspiegelmetingen of conversie naar VKA-therapie worden overwogen.¹

Referentie:

1. Steffel et al. Europace. 2021 Apr 25;euab065